Wróć

Historia Parafi

 

     Kościół pod wezwaniem Wszystkich Świętych w Słupi p/ Kępnem istniał już od roku 1585. Jak podaje J. Nowacki ,,Już w 1552 roku był on filią Opatowa”

 

       Na podstawie dostępnych dokumentów wynika, że w tej parafii zostały postawione
dwa kościoły drewniane.

      Pierwszy istniał już w 1585 r. był konsekrowany przez sufragana wrocławskiego 

W. Kolndorfa 1666/67, do tego kościoła przynależał Ks. Mikołaj Abrachamowicz.

      Nie zachowały się żadne dokumenty dotyczące budowy drugiej drewnianej świątyni ponieważ 24 lutego 1788r. spłonęło probostwo w Opatowie wraz z wszelkimi dokumentami dotyczącymi kościoła w Słupi (był on filią kościoła w Opatowie). Wiadomo jedynie, że w roku 1783 Feliks Wierusz Niemojewski postawił nowy kościół i w tym czasie stał się jego patronem.

 

      Pierwszy kościół był jednonawowy w kształcie krzyża. Zbudowany z drewna sosnowego a ściany wewnątrz i zewnątrz były malowane. Kościół ten był pod wezwaniem Wszystkich Świętych. Prezbiterium znajdowało się od wschodniej strony kościoła. Od północy przybudowana została zakrystia. Drzwi główne znajdowały się od strony zachodniej gdzie dobudowano kruchtę szerokości kościoła. Od strony południowej również powstała mała kruchta. Cały dach i wieża pokryta była gontami (drewniany materiał do wykonywania pokryć dachowych). Na wysokości wieży znajdował się żelazny krzyż.

      Świątynia miała 47 łokci długości i 13 łokci szerokości. Posiadała pięć okien, nie wiadomo czy były w niej ławki. W kościele znajdowały się trzy ołtarze niekonsekrowane. Największy był pozłacany. W prezbiterium, które było oddzielone od reszty kościoła drewnianymi balaskami znajdował się obraz Błogosławionej Maryi Dziewicy. Ten właśnie ołtarz był konsekrowany. Przed ołtarzem stworzone było cyborium gdzie na korporale strzeżony był Najświętszy Sakrament. Przed nim paliła się lampka oliwna.

      Nad blatem ołtarza umieszczone były obrazy od strony północnej. Obraz Matki Bożej Bolesnej rzeźbiony i malowany. Trudno określić miejsce położenia konfesjonału i chrzcielnicy. Chrzcielnica była wykonana z drewna brzozowego, zaś wewnątrz znajdował się miedziany kociołek. W niej przechowywano czystą święcona wodę. Znajdowała się ona pod zamknięciem na kłódkę. Świątynia była skromnie zdobiona, nie posiadała relikwii Świętych Pańskich.

      Obok kościoła na trzech słupach stała dzwonnica, której zagrażało zawalenie. W niej właśnie znajdowały się dwa poświęcone dzwony. Jeden na cześć św. Jana Chrzciciela średnicy trzech stóp odwodu a drugi średnicy 2 stóp na cześć św. Stanisława Biskupa i męczennika. Trzeci znajdował się w wieżyczce kościoła. Niestety nie wiadomo czy był poświęcony.

      Przy kościele znajdował się cmentarz poświęcony i otoczony drewnianym parkanem z dwiema furtkami

      Kościół po rozebraniu wiosną 1869 roku został sprzedany za 274 talary i 26 srebrników. Pieniądze te przeznaczono na wyposażenie wnętrza nowej świątyni. Drewno i prezbiterium kupił Ks. Chiżyński i zbudował z niego kaplicę św. Wojciecha przy kościele w Baranowie. Nie zachowały się żadne szkice ani plany dawnego kościoła.

 

    Nowy kościół murowany wybudowany został w latach 1869 - 1870 za Ks. Mikołaja Gońskiego, proboszcza parafii.

      Aktu założenia kamienia węgielnego dokonał  Ks. dziekan Korytkowski z Trzcinicy w dniu 6 maja 1869 roku.  Ks Goński polecił  również wmurować dokument spisany na pergaminie

      Nowy kościół stanął na miejscu starej świątyni i zachował dawne wezwanie Wszystkich Świętych.  Znajduje się na środku wsi  na dość wysokim wzniesieniu. W 1870 r. ukończono jego  budowę w uroczystość Wszystkich świętych. Kościół ten został benedykowany (ale jeszcze nie konsekrowany) przez dziekana Ks Korytkowskiego.

      Konsekracji nowego kościoła i ołtarzu głównego dokonał 4 lipca 1912 r biskup Edward Likowski

      Świątynia wzniesiona jest z cegły palonej o cechach neogotyckich, nietynkowany z prezbiterium znajdują się dwie lokalności, z których południowa pełni rolę zakrystii. Od północnego wschodu kwadratowa wieża nakryta hełmem stożkowym. Pod wieżą znajduje się główne wejście do świątyni. Kościół posiada dach dwuspadowy pokryty dachówką.

      Ołtarz główny drewniany, malowany, eklektyczny z II połowy XIX wieku, zaprojektowany i zbudowany przez Pana Marcinkiewicza. Na ołtarzu głównym znajduje się obraz Przemienienia Pańskiego, który pochodzi ze starego kościoła. Obraz Przemienienia Pańskiego jest ofiarą i dziełem wykonanym na blasze przez Stanisława Szembeka.

      Po prawej stronie prezbiterium znajduje się ołtarz drewniany mniejszy, niekonsekrowany z obrazem Wszystkich świętych, który jest ofiarą parafianina pana Błażeja Krawczyka. Po lewej stronie prezbiterium również drewniany ołtarz z obrazem św. Józefa z małym Jezusem. Obraz ofiarowany przez Antoniego Lewickiego nadleśniczego Marjanki. Obraz przeniesiony ze starego kościoła, pochodzi on z 1706r. Kościół posiadał również czwarty obraz w kaplicy pod wezwaniem św. Antoniego postawiony kosztem patrona kościoła i dziedzica dóbr słupskich Hrabiego Aleksandra Szembeka

      Kaplica mieściła grób Pański co nie uległo zmianie. Zabytkiem ze starego kościoła była chrzcielnica oraz rzeźba ludowa św. Pawła w drewnie. Rzeźba ta przetrwała do dnia dzisiejszego. Można przypuszczać, że w starej świątyni znajdowała się również rzeźba św. Piotra lecz brak jest potwierdzonych informacji na ten temat.

      W roku 1901 kościół zostaje odnowiony przez artystę malarza Antoniego Szymańskiego. W tym czasie wymieniono również niektóre sprzęty na nowe. Sprowadzono nową chrzcielnicę, odnowiono ławki konfesjonały, organy z 1876 r., dwie kruchty, wszystkie drzwi, lożę hrabiowską oraz wszystkie ołtarze kościoła.

      W roku 1917 rząd pruski zabrał dwa dzwony na cele wojenne płacąc za nie symboliczną sumę pieniędzy.

 

    W parafii Słupia znajdowały się dwa cmentarze.

      Pierwszy cmentarz znajdował się przy starej drewnianej świątyni, który już w roku 1859 był zamknięty ze względu na budowę nowej świątyni. Cmentarz ten był otoczony drewnianym płotem z dwoma furtkami. Znajdował się tam sektor, miejsce niepoświęcone. Według rozporządzenia władzy duchownej miejsce to przeznaczone dla tych którzy są: antykatolikami, dla dzieci nieochrzczonych i samobójców. Z wizytacji biskupiej w roku 1910 wynika że cmentarz koło kościoła już był otoczony murem z bramą żelazną a główne wejście zdobią dwie figury Pana Jezusa i Matki Bożej.

      Drugi cmentarz usytuowany poza kościołem w odległości 160 metrów został założony w 1859 r i w tym samym roku poświęcony przez Ks. Rudnickiego. Istnieje do dziś.

 

    Odpusty:

      Proboszcz Goński podał, że kościół słupski ma trzy odpusty:

1.    Czterdziestogodzinnego Nabożeństwa

2.    Główny - w dzień Przemienienia Pańskiego

3.    Trzeci - w dzień Wszystkich Świętych

 

      Główny odpust Parafialny obchodzono zawsze 6 sierpnia w uroczystość Przemienienia Pańskiego (obecnie jest to zawsze pierwsza niedziela sierpnia). Udział w odpuście brali zawsze księża z sąsiednich parafii. Pozostali kapłani zaproszeni na odpust udzielali sakramentu pokuty. Suma odpustowa miała uroczysty przebieg i połączona była z wystawieniem Najświętszego Sakramentu i procesją wokół Kościoła. Dosyć często uroczystość odpustową łączono z introdukcją nowego proboszcza.

      W parafii odbywał się również odpust Czterdziestogodzinnego Nabożeństwa w niedzielę siedemdziesiątnicy w poniedziałek i wtorek przed środą popielcową. Jak wynika z odpowiedzi konsystorza na pismo ks Józefa rudnickiego, nabożeństwo czterdziestogodzinne było odprawiane w kościele słupskim od dawien dawna. Pierwsze szczegółowe dane pochodzą z roku 1854.

      Nabożeństwo czterdziestogodzinne rozpoczynało się wystawieniem Najświętszego Sakramentu o godzinie 6:00 i kończyło o godzinie 18:00. Podczas wystawienia odbywała się cicha adoracja. W czasie adoracji zmieniały się kółka różańcowe Matek, Panien, Mężów i Młodzieńców. W czasie Sumy i Nieszporów było kazanie o Najświętszym Sakramencie. Całym Nabożeństwem kierował proboszcz, który każdego dnia wieczorem udzielał błogosławieństwa.

 

    Bractwa

      Już od samych początków istnienia parafii jej członkowie z zapałem i swą gorliwą religijnością zaczynali tworzyć bractwa i stowarzyszenia. Chcieli poprzez gromadzenie się pogłębiać swoją wiarę, trwać na wspólnej modlitwie, zbliżyć się do Boga i zarażać miłością Stwórcy wszystkich. Przez lata utworzyło się wiele bractw i stowarzyszeń, niektóre z nich istnieją do dnia dzisiejszego.

      W latach 1791 – 1918 istniało dziewięć bractw które przedstawione zostały w chronologii ich utworzenia:

1.    Bractwo Przemienieni Pańskiego (1780 – do dnia dzisiejszego)

2.    Bractwo Wstrzemięźliwości /Trzeźwości/

3.    Bractwo Różańca Żywego ( prawdopodobnie 1872 – do dnia dzisiejszego)

4.    Bractwo Najsłodszego Serca Jezusowego

5.    Arcybractwo Matek Chrześcijańskich

6.    Bractwo Izydora Oracza

7.    Straż św. Józefa

8.    Bractwo św. Stanisława /Świętopietrza/

9.    Towarzystwo Młodzieży Męskiej